کد مطلب:153997 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
عمرو بن جناده
السلام علی عمرو بن جنادة بن كعب الانصاری.
«سلام بر عمرو بن جنادة بن كعب انصاری».
جنادة بن كعب پدر این جوان از كسانی است كه از مكه معظمه با خانواده اش خدمت ابی عبدالله رسید و در روز عاشورا در حمله اولی شهید شد.
عمرو بن جناده كه جوانی نورس بود از مادرش دستور یافت تا خدمت امام آمده و اجازه میدان كسب نماید، امام به او اجازه میدان نداد، جوان مرتبه دوم بحضور امام آمد و اجازه خواست امام حسین باز هم اجازه نداد و فرمود: پدر این جوان در جنگ شهید شده شاید مادرش راضی نباشد نوجوان عرض كرد: ان امی هی التی امرتنی «مادرم به من اجازه داده» آن گاه امام اجازه فرمود.
عمرو به میدان رفت و این رجز را می خواند:
1- امیری حسین و نعم الأمیر
سرور فوأد البشیر الندیر
2- علی و فاطمه والداه
فهل تعلمون له من نظیر
3- له طلعة مثل شمس الضحی
له غرة مثل بدر منیر
1- «پیشوایم حسین است و چه خوب پیشوائی است خوشحال كننده دل و قلب پیامبر بشیر و نذیر است».
2- «علی و فاطمه پدر و مادر اویند آیا برای او نظیر و همتائی نشان دارید».
3- «طلعتش مانند خورشید نیمروز و چهره اش مانند ماه شب چهارده می درخشد».
و به نبرد پرداخت تا به شهادت رسید، سرش را بریدند و به طرف خیمه گاه حسینی پرتاب نمودند مادر كه سر جوانش را دید برداشت و بوسید و با همان سر به طرف دشمن حمله
كرد و چنان بر سر دشمن كوبید كه مردی را به هلاكت رسانید آن گاه به خیمه برگشت و عمود خیمه را برگرفت و خواست به سوی دشمن حمله كند اما امام او را به خیمه گاه برگردانید [1] .
نكته: هر رزمنده ای كه به میدان می رفت رسم بود كه خودش را با نام و قبیله اش معرفی می كرد لیكن این نوجوان از خود و قبیله اش نامی نبرد، بلكه از رهبرش حسین بن علی نام برد.
«سلام بر عمرو بن جنادة بن كعب انصاری».
جنادة بن كعب پدر این جوان از كسانی است كه از مكه معظمه با خانواده اش خدمت ابی عبدالله رسید و در روز عاشورا در حمله اولی شهید شد.
عمرو بن جناده كه جوانی نورس بود از مادرش دستور یافت تا خدمت امام آمده و اجازه میدان كسب نماید، امام به او اجازه میدان نداد، جوان مرتبه دوم بحضور امام آمد و اجازه خواست امام حسین باز هم اجازه نداد و فرمود: پدر این جوان در جنگ شهید شده شاید مادرش راضی نباشد نوجوان عرض كرد: ان امی هی التی امرتنی «مادرم به من اجازه داده» آن گاه امام اجازه فرمود.
عمرو به میدان رفت و این رجز را می خواند:
1- امیری حسین و نعم الأمیر
سرور فوأد البشیر الندیر
2- علی و فاطمه والداه
فهل تعلمون له من نظیر
3- له طلعة مثل شمس الضحی
له غرة مثل بدر منیر
1- «پیشوایم حسین است و چه خوب پیشوائی است خوشحال كننده دل و قلب پیامبر بشیر و نذیر است».
2- «علی و فاطمه پدر و مادر اویند آیا برای او نظیر و همتائی نشان دارید».
3- «طلعتش مانند خورشید نیمروز و چهره اش مانند ماه شب چهارده می درخشد».
و به نبرد پرداخت تا به شهادت رسید، سرش را بریدند و به طرف خیمه گاه حسینی پرتاب نمودند مادر كه سر جوانش را دید برداشت و بوسید و با همان سر به طرف دشمن حمله
كرد و چنان بر سر دشمن كوبید كه مردی را به هلاكت رسانید آن گاه به خیمه برگشت و عمود خیمه را برگرفت و خواست به سوی دشمن حمله كند اما امام او را به خیمه گاه برگردانید [1] .
نكته: هر رزمنده ای كه به میدان می رفت رسم بود كه خودش را با نام و قبیله اش معرفی می كرد لیكن این نوجوان از خود و قبیله اش نامی نبرد، بلكه از رهبرش حسین بن علی نام برد.
[1] ابصارالعين ص 94 - حياة الحسين 233:3 - قاموس الرجال 129:7.